Stijn Raijmakers (24) heeft autisme en hij stotterde. Daardoor heeft hij al veel meegemaakt. ‘Je kunt er wel een boek over schrijven!’, kreeg hij vaak te horen. En dat heeft hij gedaan. Onlangs verscheen ‘Alleen rust kan je redden’. Daarin beschrijft Stijn hoe hij alle tegenslag overwon.
Na een verhuizing was Stijn ‘anders dan de andere kinderen’ in de klas. Hij zat in groep 5 van het regulier onderwijs. ‘Omdat ik zo stotterde, was ik heel stil en onzeker. Ik werd elke dag gepest en in elkaar geslagen. Daar heb ik veel trauma’s aan overgehouden.’
Prikkels
Op school had hij het toch al zwaar door zijn niet-gediagnosticeerde autisme. ‘Vooral als het stil was in de klas, had ik van de zachtste geluidjes al erg veel last. Zoals een hoestende klasgenoot, iemand die met een pen op tafel zat te tikken, zelfs onrust in het klaslokaal ernaast! Met logisch nadenken ben ik jammer genoeg pas ná school begonnen. Ik ben wel leergierig, maar snel afgeleid’, vertelt hij.
‘Op mijn 16e kreeg ik de diagnose autisme. Toen pas snapte ik waarom ik altijd zo’n moeite heb met veranderingen, als we op vakantie gingen bijvoorbeeld. Ik vond het vreselijk als we naar een plek gingen waar we nog nooit waren geweest. Ik had geen vrienden en was eenzaam.’
Depressie
Op latere leeftijd kreeg hij flashbacks en herleefde Stijn zijn schoolperiode. Hij zat toen bij een instelling waar geen goede zorg en begeleiding was, waardoor hij op een gesloten afdeling belandde en niet naar de uitvaart van zijn opa kon. ‘Ik raakte toen in een depressie en heb een zelfmoordpoging gedaan’, vertelt hij. ‘Ik had geen huis, geen werk, verkeerde medicatie en een omgedraaid dag- en nachtritme.’
Na een zwaar hersteltraject ontstond het idee voor dit boek. Ik wil hiermee anderen laten weten dat er wel een oplossing bestaat.’ De titel ‘Alleen rust kan je redden’, verwijst naar een uitspraak die zijn oma altijd deed toen hij jong was. ‘Daarom heb ik deze zin na het overlijden van mijn oma en opa laten tatoeëren op mijn arm, waar het litteken zit van de zelfmoordpoging’, zegt hij.
Zelfvertrouwen
Gelukkig is de poging niet gelukt, zegt hij nu, 1,5 jaar later. ‘Na 10 jaar tevergeefs logopedie, kwam ik bij het Del Ferro Instituut wél van het stotteren af en kreeg ik steeds meer zelfvertrouwen.’
Met de jaren leerde hij ook steeds beter omgaan met verschillende prikkels. ‘Vroeger had ik er niet aan moeten denken om naar festivals te gaan, waar gigantisch veel mensen dicht op elkaar staan en harde muziek klinkt. Maar de Nijmeegse Vierdaagse-feesten vind ik hartstikke leuk. En ik hou van voetbalwedstrijden in een stadion’, vertelt hij. ‘Ik omarm mijn autisme en blijf dicht bij mezelf. Ik wil lezingen gaan geven en anderen inspireren. Ik maak van elke dag een feestje.’
Dagbesteding
Stijn werkt nu fulltime bij een dagbesteding. ‘In een manege doe ik lekker fysiek werk. Ik vind het fijn om buiten te werken.’ Sinds hij op zijn 18e uit huis is gegaan, heeft hij op maar liefst 14 plekken gewoond. ‘Ik woon nu in een gezinshuis, in een mooie, rustige omgeving met veel natuur. Dit is de eerste plek waar ik mag zijn wie ik ben’, vertelt Stijn.
In zijn boek beschrijft hij hoe hij uit het dal klom. ‘Ik ben nog niet waar ik wil zijn, maar wel verder dan gisteren.’ En hoe hij het vertrouwen in zichzelf terug vond, door zich op de positieve dingen te richten. Hij heeft er 1,5 jaar aan gewerkt. ‘Om alles te verwerken, schreef ik het van me af in e-mails aan vrienden en familie. Ik schrijf vanuit mijn hart. Mijn vader heeft me geholpen om het boek in eigen beheer uit te geven.’
