Op 1 april, de dag dat haar nieuwe boek Zondagskracht verscheen, gaf Judith Visser een lezing in theater het Lichtruim in Bilthoven. Daar vertelde ze, vergezeld door één van haar drie honden, hoe ze van jongs af aan ruimte voor autisme maakt in haar leven.
‘Tot mijn 4e was er niks aan de hand, ik was lekker rustig thuis bij mijn hond. Pas toen ik naar school moest, merkte ik dat ik helemaal niet tegen zoveel prikkels kon. Al die lawaaiige kinderen, dat trok ik niet. Tegenover de school was een flatgebouw waar ik in de kelderbox ging zitten. Daar was het stil en donker, en kwam ik tot rust. Later ontdekte ik de bibliotheek: 9 verdiepingen met alleen maar boeken. Ik ging er elke dag heen, dat was mijn school.’
Ze vertelt hoe ze na school een baan vond als receptioniste. ‘Ik werkte parttime en ging op mijn vrije dag schrijven, net zolang tot ik mijn eerste boek af had. Toen schrijven mijn beroep werd, kon ik gaan samenwonen. Overdag ben ik alleen thuis, zodat ik ’s avonds genoeg energie over heb om samen te zijn. De lockdowns in Coronatijd waren een uitdaging. Mijn man heeft toen een tuinhuisje voor me gebouwd. Daar zit ik nu overdag in mijn eentje en ’s avonds kom ik naar binnen. Ruimte voor autisme.’
Zondagskracht
Een opiniestuk in dagblad Trouw was de aanleiding om Zondagskracht, het slotdeel in de Zondag-trilogie, te schrijven. Judith: ‘Ene Noks Nauta beweerde dat iemand als ik geen autisme kan hebben, omdat ik op mezelf woon, getrouwd ben en in mijn levensonderhoud kan voorzien! Misschien moet ik het nog één keer uitleggen, dacht ik toen. In Zondagskracht vertel ik hoe je trouw kunt blijven aan jezelf, zonder anderen te belemmeren om óók volledig zichzelf te zijn.’
Groot was de hilariteit toen tijdens het vragenrondje bleek dat de buurvrouw van Noks Nauta in de zaal zat. Judiths verhaal leidde tot veel herkenning in de zaal en bij de honderden kijkers via de livestream. Na afloop kon er met een hapje en een drankje worden nagepraat in de foyer van het theater.
