‘Dankzij de muziek heb ik geleerd om mijzelf te zijn’

De drie broers Ephraïm, Christoph en Immanuel van IJzerlooij doorliepen glansrijk het conservatorium en vielen in de prijzen tijdens belangrijke muziekconcours. Ook hebben ze alledrie een autisme-diagnose. Tijdens het digitale NVA AutismeCongres 2020 ONLINE op vrijdag 30 oktober treden zij op als het Van IJzerlooij-ensemble. ‘Zie ik de kleuren van een schilderij, dan ontstaat er vanzelf muziek in mijn hoofd. Kleuren worden klanken’.

‘Als kind voelde de cello voor mij als een tweede moeder’

Ephraïm van IJzerlooij (37). Cellist, muziekleraar en dichter.

‘Muziek is voor mij de verbinding tussen mijzelf en de kosmos. Dat klinkt heel heftig, maar ik zal het uitleggen. Al van jongs af aan componeer ik ook zelf muziek waarbij ik vooral inspiratie haal uit de poëzie en de schilderkunst. Zie ik bijvoorbeeld de kleuren van een schilderij, dan ontstaat er vanzelf muziek in mijn hoofd. Op zo’n moment ervaar ik heel sterk die verbinding met de kosmos: als kleuren klanken worden.

Als kind begon ik eerst met de lier en de blokfluit. Maar toen ik als 8-jarige voor het eerst een cello zag op de muziekschool, met die mooie ronde vormen, was ik meteen verkocht. Het instrument voelde voor mij als een tweede moeder.

Muziek is voor mij het leven zelf – een leven zonder kan ik mij dan ook niet voorstellen. Dankzij de muziek heb ik geleerd om mijzelf te zijn en daardoor voel ik mij vrij. Vroeger vond ik grote groepen bijvoorbeeld heel spannend, maar dankzij mijn vele optredens heb ik daar mee om leren gaan. Ook kan ik dankzij de muziek mijn emoties goed verwerken, vooral tijdens het componeren.

Mijn autisme heeft mij waarschijnlijk wel geholpen om zo ver te komen in de muziek. Dankzij mijn autisme ben ik in staat om gedisciplineerd te oefenen en goed te focussen. Als ik iets wil, dan ga ik  altijd voor het beste resultaat.’

Klik hier voor de website van Ephraïm van IJzerlooij.

Spelen op een zelfgebouwde cello

Immanuel van IJzerlooij (33). Cellist en pianist.

Sinds 2012 spreekt Immanuel van IJzerlooij niet graag meer – hij wil dan ook liever niet worden geïnterviewd. Met zijn familie communiceert hij voornamelijk door middel van geschreven teksten. Wel leest Immanuel dagelijks het nieuws hardop voor vanaf zijn Ipad.

Tijdens het congres zal Immanuel op zijn zelf gebouwde cello spelen. Hij begon op 16-jarige leeftijd aan het instrument, op de Vrije School in Zeist.

Klik hier voor de website van Immanuel van IJzerlooij

‘Met muziek houd ik mijzelf vrolijk’

Christoph van IJzerlooij (30). Altviolist en violist.

‘Muziek is voor mij dé manier om niet in een depressie terecht te komen, om mijzelf vrolijk te houden. Dat vind ik niet makkelijk, maar het lukt wél. Zonder muziek zou ik waarschijnlijk de hele dag in bed blijven liggen.

Voor mij hoort muziek heel erg bij het verleden. Ik houd vooral van klassieke muziek en daarin zijn namen uit het verleden toch altijd nog de baas, zoals Mozart of Beethoven. Dankzij hen boort het verleden voor mij dwars door het heden heen. Hoe dat precies zit, dat kan ik niet goed uitleggen. 

Het verleden maakt mij gelukkig. Als ik naar de toekomst kijk, dan voel ik mij heel onzeker. Ik ga ook heel vaak naar de bioscoop om films te zien over vroeger, zo’n drie keer per week. Als je weet hoe de dingen in het verleden verliepen, dan weet je óók wat je wel en niet moet doen om geen fouten te maken in het heden. Dat kan je dan ongeveer uitrekenen.

Ik begon met spelen toen ik 7 jaar oud was. Toen wist ik het al: ik moet muziek maken om mijzelf beter te voelen. Het begon met mijn vader die elke dag liedjes voor ons zong toen wij nog klein waren. Het waren de bekende liedjes, bijvoorbeeld uit Mozarts De Toverfluit, maar die zong hij wel héél erg mooi.

Dankzij de muziek kan ik mijzelf helemaal afschermen voor mensen die anders nadenken dan ik. En ook voor de dingen die ik niet fijn vind. Ik stap dan in een soort capsule. Mijn grote wens voor de toekomst is dat de muziek mij ook gaat helpen om mijzelf vrijer te voelen, om mezelf te kunnen zijn.’

Door onze redacteur Julie Wevers