Home Over autisme Levensterreinen Autisme en vrijetijdsbesteding Ervaringen met autisme en sport

Ervaringen met autisme en sport

Sporten en bewegen kunnen helpen om psychische klachten, zoals een depressie, te verminderen. Ook heeft beweging een positief effect op stress.

Als je autisme hebt kan het extra lastig zijn om een sport te vinden die bij je past. Wellicht kunnen deze ervaringsverhalen je hierbij helpen.

  • Jarenlange ervaring met hardlopen en wielrennenVanaf mijn 17e tot nu: ik ben 59 jaarLees meer

    Ik word in augustus van dit jaar 59 jaar oud en ben iemand met een late diagnose ASS. Ik ben PDD-NOS gediagnosticeerd. Ik doe vanaf mijn 17 de aan sport. Met name aan hardlopen en wielrennen. Zo heb ik bijvoorbeeld 8x de marathon van Rotterdam gelopen. Ook deed ik 2x de hele triathlon in Almere en een 2/3 triathlon in Nice Zuid Frankrijk. Door mee te doen aan de vele trimlopen in de loop der jaren kwam ik veel in contact met mensen en had vaak tijdens en na afloop van een sportevenenement leuke gesprekken met mensen. Ik ging vaak met een goed gevoel huiswaarts.

    Ik had vele banen maar mijn belangrijkste “baan” was toch het hardlopen. Was en is nog steeds belangrijk in mijn leven. Tegenwoordig loop ik zo ongeveer 3 x per jaar een halve marathon. Elke zondagochtend ben ik met mijn bruine labrador Bary al hardlopend te vinden in de Korte Duinen te Soest. Naast het hardlopen heb ik in het verleden ook veel gefietst. Ik ging 8x met cycletours op pad. Zo reed ik in 1989 de Ronde van Zuid-Frankrijk, 1800 km in 13 dagen. Over het alpen gebied. Slapen, eten en fietsen stond in de folder. Naast het hardlopen en fietsen bestudeerde ik ook het materiaal: hoe zit een hardloopschoen of fiets in elkaar?

    Pasgeleden las ik nog het levensverhaal van een bekende Nederlandse hardloper die 19 jaar lang het 10 km record in handen had. Ik weet het niet zeker maar ik analyseerde uit dit verhaal iemand met Asperger.

    Ik fietste in de Rocky Mountains van Canada en in Noorwegen. In Noorwegen waren we met 13 en waren 3 weken onderweg. Er ontstond een hechte familieband. Vele jaren later, toen 1995, nu 2016, hebben we met z’n drieen 2x per jaar nog een treffen. We bezoeken elke keer weer een andere stad in Nederland. Vanaf de trainingen in de loop deer jaren hield ik een logboek bij. Zo was ik eigenlijk elke dag met sport bezig. Zo creëerde ik mijn eigen structuur.

    Ik heb ook leuke verhalen geschreven over mijn eerste marathon en de marathon van New York (3.39). Ik was ook verschillende keren jarig tijdens een vakantie. Dit werd op een leuke wijze gevierd. Zo kreeg ik in Canada in de Rocky Mountains een taart van de “gang” aangeboden.

    Ik heb geen mooie motoriek maar liep toch vroeger zo’n 15 km per uur. Ik ontdekte ook nog jaren geleden in de uitslagenlijst van de Zevenheuvelenloop een dorpsgenoot die toen ongeveer 15 minuten later binnenkwam als ik. Toendertijd kon ik geen aansluiting vinden bij dat groepje omdat ik te langzaam liep! Tijdens het hardlopen had ik vaak negatieve gedachten en gevoelens maar daarna viel alles van mij af. Ik voelde me weer helemaal fris en fruitig.

    Ik ben ook nog 10 jaren lid geweest van een atletiekvereniging, maar doordat ik geen goede aansluiting vond ben ik alleen verder gegaan. Ik wist niet waar dat aan lag. Gelukkig heb ik ongeveer 18 jaren lang een loopmaatje gehad, hoewel dat contact langgeleden plotseling stopte. Ik loop dus nog steeds en geniet er nog steeds elke keer van. Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat een lange duurloop van 2 uren hetzelfde effect heeft dan een bepaalde dosis heroine. Wat is nou mooier om dit effect op een goedkope en natuurlijke wijze zelf te krijgen?

    Frank Schreur

  • Taiji Tao en autisme Hoe je beter in balans kunt komenLees meer

    Mijn naam is Paul Grefte en ben 58 jaar. In november 2002 heb ik de diagnose PDD-NOS gekregen. Veel problemen waar ik mijn leven lang tegenaan gelopen ben vielen op hun plek. Dát was dus de oorzaak. Ik heb het nu in een milde vorm. Maar dat heb ik o.a. te danken aan Taiji Tao. Ik doe zo’n 28 jaar aan Taiji Tao en geef er 25 jaar les in. In die periode ben ik inderdaad veel beter in balans gekomen en eigenlijk na twee, drie jaar waren er al duidelijke resultaten te merken. Ik ben rustiger en kan veel beter met mijzelf en dus met de buitenwereld overweg. De scherpe randen van het autisme zijn weg. Ik heb Taiji Tao ‘nodig’ om goed te kunnen blijven functioneren. Naast Taiji heb ik veel aan mountainbiken gedaan, een sport waar ik mij helemaal in uit kon leven totdat schouderproblemen daar een eind aan maakten. Ik heb eerst een paar jaar alleen gefietst en ben toen lid geworden van een mountainbike-club in Oldenzaal.

    Vooral het feit dat ATB’en een zeer technische sport is trok mij. Het is geen wondermiddel en misschien niet geschikt voor iedereen maar als ik er zoveel aan heb gehad kunnen andere PDD-NOS’ers of mensen met andere vormen van autisme dat ook.

    Taiji Tao is een manier van bewegen waarbij je de principes toepast van de Chinese bewegingsleer. Je maakt gebruik van verschillende bewegingsvormen die tot doel hebben de Qi, de levensenergie, in balans te brengen. De Chinese gezondheidsleer ziet de Qi als de alom aanwezige energie die alle natuurlijke processen mogelijk maakt. De Qi stroomt in je lichaam door meridianen, energiekanalen. Op deze meridianen zet men bij acupunctuur de naalden.

    Als de Qi in je lichaam in balans is ben je gezond en voel je je lekker. De energieën zijn, afhankelijk van hun aard, Yin of Yang.

    De Taiji monade geeft de ideale situatie weer, Yin en Yang zijn met elkaar in balans. Is de Qi uit balans dan kan dat leiden van je niet lekker voelen tot echt ziek zijn. Elke vorm van ziekte, zowel fysiek als psychisch ziet de Traditionele Chinese Gezondheidsleer als een onbalans van Qi. Het doel is dus de Qi weer in balans te brengen waardoor je geneest. Bij autisme is er sprake van een afwijkende hersenstructuur. De linkerhersenhelft is vaak minder sterk ontwikkeld t.o.v. de rechterhersenhelft, er zijn minder verbindingen tussen de beide hersenhelften en de hersencellen onderling. (‘een vreemde wereld’ M.F. Delfos.) Hierdoor is er o.a. een afwijkende verwerking van informatie in de hersenen. In Taiji Tao voer je bewegingen met rust en aandacht uit. Door zowel links als rechts te bewegen gebruik je beide hersenhelften. Een QiGong die ik samengesteld heb leent zich hier heel goed voor. Ik leg veel nadruk op het voelen van je lichaam, voelen hoe je beweegt, hoe je staat, de aandacht bij jezelf, op dat moment. Dit activeert meerdere delen van de hersenen. Daardoor kunnen er zich nieuwe verbindingen vormen tussen hersencellen en de hersenhelften. (Ik kan dit niet wetenschappelijk aantonen maar een neuroloog en dHr. Fekkes van Brain Dynamics Europe (neurofeedback) hebben mij verteld dat dit zo is). Hierdoor zal het functioneren van de hersenen dus verbeteren, er komt een betere balans tussen linker- en rechterhersenhelft. Het kan op die manier de scherpe randen van het autisme halen. Door te leren voelen hoe je beweegt kun je uiteindelijk ook beter leren je emoties beter te voelen en daar beter mee leren om gaan. Daarnaast heeft Taiji Tao en QiGong een rustgevende en ontspannende werking. Ook dit helpt natuurlijk om beter te functioneren.

    Op deze manier werkt Taiji Tao en QiGong op verschillende niveau’s. Genezing van autisme zal hiermee niet mogelijk zijn. Mijn ervaringen en die van anderen, mensen met autisme, spreken in ieder geval over positieve effecten.

  • Sporten bij een vereniging Mijn ervaring met sportverenigingen is niet zo positief, maar ik blijf het proberenLees meer

    In uw NVA nieuwsbrief deed u een oproep voor ervaringen met sportverenigingen. Hieronder de mijne, al zijn die niet erg positief. Dat zal u niet willen horen, maar om een representatief beeld te geven, mag de realiteit misschien ook aan de orde komen?We zouden graag allemaal positieve sportervaringen horen van mensen met autisme. Helaas gaat het niet zo gemakkelijk als dat.Veel sporten worden in verenigingsverband beoefend. En onlangs weer werd ik er nadrukkelijk op gewezen dat het verenigingsleven niet eens op de tweede plaats komt. Het mag dan een sportvereniging heten, het is in de eerste plaats een vereniging. En dus wordt het sociale aspect hoog aangeschreven.

    En daar zit ik dan, als autist die graag wil sporten. Alsof de inspanning van het sporten al niet genoeg is, ben ik verplicht een nog veel grotere inspanning te leveren door ‘sociaal’ te interacteren met de overige leden. Een interactie die me veel moeite en energie kost, en die uiteindelijk altijd fout loopt. Want mensen zonder autisme kunnen zich nu eenmaal geen goed beeld vormen van wat het is om autistisch te zijn. Daar helpt geen uitleg bij, want ze zien toch zeker zelf iemand die er heel normaal bij zit en zich keurig weet te gedragen? Dus zal het wel onwil zijn, of verschuilen achter autisme om bepaalde dingen niet te hoeven doen. En uiteindelijk, alle goede wil ten spijt, valt men terug op: het is in de eerste plaats een vereniging, waarin men geacht wordt sociaal om te gaan met de andere leden, daar tijd voor vrij te maken, mee te willen werken aan sociale activiteiten en te begrijpen hoe die in elkaar steken. Dus waarom blijf ik dan toch verenigingen proberen? Omdat in mijn eentje sporten niet echt leuk is. Bovendien is de keuze van sporten dan nogal beperkt. En het steuntje in de rug van een afspraak om op een bepaalde dag en tijd te sporten, mis je dan ook. Zouden mijn knieën geen bezwaar maken tegen joggen, en zou ik het nog leuk vinden ook, dan was ik daar zeker mee door gegaan. Ik ken verenigingen die zelfs op schrift hebben gesteld dat leden die alleen voor de sport komen, geroyeerd kunnen worden. Dat legt een heel forse druk op iemand met autisme. Plus dat je er altijd uitgeput van terug komt, omdat de sociale omgang je volledig leeg heeft getrokken.

    Wat zou het fijn zijn als je ook in verenigingsverband gewoon kunt sporten om het sporten, om lekker te bewegen, om gezond bezig te zijn, in plaats van om (nieuwe) ‘vriendschappen’ te onderhouden. In mijn ogen moet de sportvereniging opnieuw worden uitgevonden. Waar we nu in omkomen, zijn verenigingen waar men ook nog aan sport doet, en waar je als autist aan je lot wordt overgelaten.

  • Positieve ervaring met duikenBij een duikschool van de International Association for Handicapped DiversLees meer

    Vorige week heb ik een nieuwsbrief ontvangen van de NVA waar o.a. ook iets in staat waar ik ook mijn verhaal over autisme en sport kan delen.

    Want  ik heb  een hele leuke sportervaring van mij zelf die ik zou willen delen.

    Ik doe al 2 jaar aan duiken en dan veel in het zwembad.

    En dan wel met een duikuitrusting.

    Ik vind het duiken in het zwembad zo leuk omdat ik een sleutelbandje van een kluisje om mijn pols heb.

    Want een sleutelbandje van een kluisje om mijn pols geeft mij een fijn gevoel als ik in mijn zwembroek loop.

    Duiken is namelijk een prikkelarme sport is omdat je onder water geen geluiden meer hoort.

    Wat ik met duiken allemaal leer is hoe je je duiksetje(duikuitrusting) moet opbouwen.

    Hoe je onderwater moet gaan door je jacket leeg te laten lopen en weer naar boven gaat door lucht in je jacket te laten lopen.

    Masker (duikbril) klaren en dat is als je masker vol water zit om die weer met je neus leeg te blazen onderwater.

    Ademautomaat (ding wat je in de mond hebt om te ademen) onderwater uit je mond nemen en die weer in je mond zoen zonder dat je mond vol water zit.

    En nog veel meer oefeningen, te veel om op te noemen

    Naast mijn duiken in het zwembad heb ik ook al een keer in het buitenwater (meer) gedoken.

    Maar dan heb ik geen sleutelbandje van een kluisje om mijn pols maar wel een duikpak die ik in het zwembad niet draag.

    En dat is een ervaring apart omdat het totaal anders is als in het zwembad.

    Je ziet dan allerlei leuke objecten op de bodem liggen en allerlei vissen zie je voorbij zwemmen.

    En bij deze ben ik ook bezig met een echte duikopleiding.

    En dat is 5 keer in het zwembad en 5 keer in het buitenwater.

    Om voor een duikbrevet te gaan.

    Bij deze zou ik willen zeggen dat je prima met autisme kan duiken.

    Maar het is dan wel verstandig om naar een duikschool te gaan die ook IAHD (international Assosiation for Handicapped Divers) duiklessen geven.

  • Hoe scouting mijn leven veranderdeWaar ik eerst geen steun kreeg, maar later welLees meer

    Jarenlang had ik de wens om met kinderen te werken. Deze wens was volgens mijn omgeving niet realitisch, omdat ik mijn beperking moest leren kennen. Na lange tijd zeuren legde ik me erbij neer.

    Tot ik na een paar jaar aangaf te willen ervaren waarom ik niet geschikt zou zijn. Ik kreeg een 1-dag stage en dit ging veel beter dan verwacht, maar was nog steeds niet voldoende. Vanaf dat moment ben ik op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk en kwam terecht bij de Scouting. Vanaf dat moment ging het langzaamaan steeds beter. Er waren nog wel veel obstakels, maar door de jaren heen ontwikkelde ik mij steeds verder. Ik kwam bij meer vrijwilligersbaantjes terecht en richtte uiteindelijk zelfs een eigen stichting op, welke tot de dag van vandaag bestaat en populair is in mijn woonplaats!

    Van een jongen die niet alleen naar de Supermarkt durfde, groeide ik tot een jongen die een toespraak durft te houden voor een grote massa mensen. De leiding durft te nemen voor een evenement voor kinderen, waarin hij ook vrijwilligers steunt.

    Waar ik eerst geen steun kreeg, kreeg ik dit later wel. Ik leerde om zelf beslissingen te maken en mijn kreeg vervolgens die steun. Ik ben heel erg dankbaar voor alle kansen die ik heb gekregen en heb een paar weken terug via Facebook een deel-bericht geplaatst om iedereen te bedanken: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1040909815965806&set=a.145876595469137.29177.100001403913645&type=3&theater

    Ik kreeg de kans, maar er zijn genoeg autistische mensen die deze kans niet kregen, terwijl dit wel mogelijk zou moeten zijn. Ik gun deze mensen ook om gelukkig te zijn en dromen na te jagen, net als ik deed.

    Voor meer informatie ben ik beschikbaar voor commentaar en informatie. Ik hoop heel erg graag een reactie van u te mogen ontvangen!

    Met vriendelijke groet,

    Ken Beimer Voorzitter OKids http://www.oldenzaalkids.nl 06-22880760 Postadres: Klompenmaker 22 7577 TL Oldenzaal

  • Pedagogische begeleiding met paardenPaardrijden hielp mijn zoon om beter bewust te zijn van zijn lichaamLees meer

    Mijn zoon is 10 en heeft autisme. Hij is op 6-jarige leeftijd met paardrijden begonnen bij EquiSpecial. Zo noemen we dat thuis. Paardrijdles. Wat hij daadwerkelijk krijgt is pedagogische begeleiding met een paard.Met 6 was mijn zoon sociaal gezien nogal teruggetrokken, was fysiek houterig en had soms weinig contact met zijn eigen lichaam.

    Het paardrijden heeft mijn zoon geholpen om beter bewust te zijn van zijn lichaam, hij begon met rijden op een dekje, zonder stijgbeugels en moest leren om zichzelf rechtop te houden zodat hij niet van het paard zou glijden.Hij heeft grenzen weten te overschrijden. Zo vond hij het bijvoorbeeld verschrikkelijk als er een spatje water op zijn kleding viel, dan moest de kleding uit anders kon hij niet verder. En nu trekt hij gewoon zijn capuchon over zijn hoofd en trekt zich van de regen niets aan. Hoe mooi is dat!Er is gewerkt aan angsten – hij heeft hoogtevrees. De hoogtevrees is niet weg, maar is minder.

    Ook aan sociale interactie wordt gewerkt. Hij begon met individuele begeleiding, maar rijdt nu met een meisje. Dat is een hele mooie stap waar we heel blij mee zijn. De kinderen zijn o.a. nu bezig met elkaar iets te leren. Hoe doe je dat, hoe geef je elkaar opdrachten, wat is duidelijk, wat niet en waarom niet, hoe zie je dat, complimenten maken, etc. Maar daarnaast wordt ook gewerkt aan beseffen hoe je je voelt. Dat wordt bijvoorbeeld gedaan tijdens een bosrit. Mijn zoon rijdt met gesloten ogen op een paard en luistert in stilte, daarna wordt hij gevraagd een voor een te letten op specifieke onderdelen van zijn lichaam. Dat werkt ook heel ontspannend.

    Natuurlijk hebben meer mensen bijgedragen aan de ontwikkeling van mijn zoon, maar daar hoort Jenna Sietsma van EquiSpecial er beslist bij. Op 10-jarige leeftijd is mijn zoon een open en gezellig kind, liefdevol en belangstellend. Hij ontmoet nooit een vreemde. En lichamelijk is hij veel soepeler, maar ook met name veel bewuster van zijn eigen lichaam. Allemaal dingen om heel dankbaar voor te zijn.

    Mali

  • Al 25 jaar ervaring met hardlopenAllesbehalve beperktLees meer

    Ik doe al 25 jaar aan hardlopen. Tot tien jaar geleden liep ik wedstrijden bij de atletiekclub.

    Nu loop ik zo’n 40 km per week recreatief op eigen houtje, heerlijk!

    Dit heeft me uit een te zware dip gehouden

    Ik denk dat als ik nooit gesport zou hebben dat ik al lang in een inrichting had gezeten.

    Sinds 2,5 jaar doe ik ook aan zware fitness, tegen bodybuilding aan.

    Sinds ik dat doe voel ik me nog veel beter.

    Mijn negatieve agressie wordt in positieve agressie omgezet.

    Ik ben niet meer zo opvliegend als toen ik alleen aan hardlopen deed..Cortisol???

    En mijn zelfbeeld is verhoogd, ik voel me mooi en atletisch. Testosteron???

    Alles behalve beperkt dus. Ik ben normaal! En zo wil ik gezien worden ook!

    Ik ben niet beperkt, dat maken anderen er van!!!

    Je wordt niet alleen lichamelijk sterk maar zeker niet minder geestelijk.

    Bovendien vind ik de mensen bij onze sportclub een beschaafd soort.

    Waar ik mij thuis voel. Wij zien elkaar als normaal.

    En de gene die dat niet doen keer ik de rug toe!

    Geen betutteling!!!!.

    Ik heb er eenvoudige maar superfijne contacten, zeker zo belangrijk.

    Waar ik sport houd ik prive omdat ik normaal ben en geen gehandicaptenbelangstelling wil.

    Ik sport voor mijn conditie en ik ga niet naar de sportschool voor mijn problemen

    Dus autisme daar praat ik niet over.

    Ze weten het amper volgens mij en als ze het weten dan ontken ik het stellig.

    Dan is er ook geen betutteling

    Hoe meer mensen van mij weten hoe meer betutteling er is

    en hoe groter de kans van afhaken door mij.

    Mvg Een atlete

  • Voetbal en zwemmeng-voetbal is niet alleen voor verstandelijk beperktenLees meer

    Laat ik me eerst eens even voorstellen. Ik ben Suzanne, 34 jaar, en weet sinds een paar jaar dat ik PDD-NOS heb. Omdat ik buiten mijn PDD-NOS nog wat andere lichte beperkingen heb (zoals kleinere longen) sport ik samen met beperkten. Iedereen is daar gelijk en dat geeft me zo’n fijn gevoel. Als het een keer wat minder gaat dan is dat helemaal niet erg. De sporten die ik doe zijn voetbal en zwemmen. Met voetbal ben ik aanvoerster van mijn team. Dat helpt mijn zelfvertrouwen te vergroten. 2 jaar geleden hebben we zelfs goud gehaald met mij als aanvoerster. Dat geeft zo’n geweldig gevoel.  Ik kan hier mijzelf zijn, het helpt me lichamelijk fit worden en te blijven en natuurlijk is het geweldig om met andere sporters in contact te komen. Vooral de acceptatie doet me erg goed. Omdat ik zelf een hoog iq heb merken we dat de jongens/mannen die ook een vorm van autisme hebben snel naar mij komen als ze vragen of problemen hebben. Of om gewoon lekker even te praten. Veel mensen denken dat g-voetbal alleen voor verstandelijk beperkten is. Dat vooroordeel probeer ik uit de weg te ruimen door middel van een website. Die website heb ik nu een paar jaar. Zelfs de KNVB vind het een goede website en een goed doel. Mede dankzij mijn website sta ik zelfs op een dvd om het aangepast voetbal te promoten. Dat was zo leuk om te doen en maakte me nog zelfverzekerder. Bovendien sterkt het mij om door te gaan. Wat ik erg mooi vind is dat er in steeds meer districten een competitie komt voor alleen maar mensen met autisme.

    Met zwemmen ben ik ook enorm gegroeid. Ik durfde eerst niet eens onder water te zwemmen. Nu lukt dat met gemak, als mijn longen tenminste meewerken. Ook daar zit je met een heel diverse groep. Als het zo door gaat ga ik zelfs mijn C-diploma halen. Tevens begeleid ik een meisje 1 op 1. Dat geeft mij zoveel voldoening.

    Sporten is zo fijn. Ik zou niet meer zonder kunnen.

    MVG Suzanne Brok

    De website waar ik het over had is: www.g-voetbal.eu

  • Ervaringen van een moederAuti-vriendelijk sportenLees meer

    Graag wil ik mijn ervaringen en ideeën over sport en ASS delen. Volwassenen en kinderen met ASS hebben vaak een slechtere motoriek dan anderen. Kinderen worden vaak als laatste gekozen in een groepje bij gymles op school en verliezen vaak wedstrijdjes van leeftijdgenoten. In een teamsport heb je vaak problemen met speloverzicht en ongeschreven regels. Soms verliezen maakt je sterker, maar bijna altijd verliezen of meestal reservespeler zijn in een teamsport werkt demotiverend en je zelfvertrouwen daalt.

    Ook voor kinderen en jongeren zou recreatief sporten mogelijk moeten zijn. Sporten in competitieverband is voor autisten vaak niet haalbaar. Niet met een teamsport en ook niet individueel. Nu is recreatief sporten vooral voor 30+-ers. Samen sporten is goed voor je sociale en fysieke vaardigheden. Soms een wedstrijdje is leuk, maar verliezen moet niet erg zijn.

    Belangrijk is om voor het sporten de spelregels goed uit te leggen en ook de ongeschreven regels aan bod te laten komen. Bijvoorbeeld: klappen als een teamgenoot een punt scoort, maar niet als een teamlid van de tegenpartij scoort. Bij een individuele sport als zwemmen of tennis mag je vaak niet door naar een hogere groep zoals leeftijdgenoten, omdat de autist qua sportniveau niet goed genoeg is. Dus blijft deze in een groep met jongere kinderen hangen, waardoor hij of zij zich minderwaardig voelt. Vanaf een jaar of 9 is dit zeker het geval.

    Groepslessen voor volwassenen als “Zumba” gaan vaak te snel voor een autist en elke les is weer anders. Voor de meeste mensen is afwisseling leuk, maar voor autisten is dit verwarrend. Je hebt het gevoel dat je het nooit leert. Je wilt juist voorspelbaarheid. Wat beter kan, is bijvoorbeeld 10 weken achter elkaar dezelfde les te geven. Na 10 weken zijn de oefeningen onder de knie en ben je wel toe aan iets nieuws.

    Nog een manier is als bij Nederland in Beweging op tv. Ze hebben een vaste opbouw, beginnen langzaam en doen oefeningen eerst in stukjes, waarna deze aan elkaar geplakt worden in een hoger tempo. Je kunt hier op je eigen niveau meedoen. Zo lukt het autisten vaak wel om groepslessen te doen en blijft het leuk.

    Een snelle sport, als hardlopen en Zumba kan ook tot overprikkeling leiden, waardoor juist geen endorfine vrijkomt. Wandelen of rustig zwemmen kunnen dan wel een prettig gevoel geven.

    Bij judo is er vaak ook een gestructureerde aanpak en er zijn duidelijke gedragsregels. Daarom zitten er zoveel kinderen met ASS en andere aandoeningen op judo. Alleen voor wedstrijden ben je vaak niet goed genoeg. Dan merk je weer het verschil tussen leeftijdgenoten met en zonder ASS.

    Zowel voor volwassenen als kinderen met ASS is het goed om te sporten of gymles te krijgen van een professional. Maar de sport moet aangepast kunnen worden aan de individuele mogelijkheden. Dan is het goed voor lichaam en geest en ook prettig voor autisten.

  • Zwemmen, fietsen en wandelenOp elk tijdstip mogelijkLees meer

    Ik vind het heerlijk om te zwemmen, fietsen en te wandelen. Vooral omdat dit sporten zijn die je alleen kunt doen EN op elk gewenst tijdstip. Vooral met dat laatste kan ik namelijk in de knoei komen, doordat ik nog enorm verdiept ben in een boek of heel erg bezig ben met één of andere klus. Het is nu een hele uitdaging voor mezelf dat ik me voor twee cursussen en voor fitness heb opgegeven. Dat betekent drie keer in de week op een vaste tijdstip ergens zijn. Daar ben ik dan vaak al uren van te voren mee bezig, om daar op te tijd te komen. Ik heb het dan niet over dat ik me geestelijk moet voorbereiden of me daarvoor moet kleden, maar alleen al het op tijd daar zijn, zorgt ervoor dat ik steeds de tijd in de gaten moet houden. Het namelijk op tijd ophouden met waar ik ook mee bezig ben, is namelijk vaak het moeilijkst. Daarom is zwemmen best ideaal. Het komt er niet precies op aan hoe laat je er bent, je hebt namelijk twee uur de tijd om er te zijn en veel langer dan een uur baantjes zwemmen, houd ik niet vol.

    Wat is het heerlijk om in dat water te plonsen! Tegen de tijd dat het zomer wordt, wordt het vaak drukker in het zwembad en wordt het in plaats van baantjes zwemmen, meer een soort slalommen om de mensen heen, maar dat is ook een sport om dat goed in te schatten wanneer je naar rechts of links moet gaan. Want daar zijn net als wel meer dingen in het leven niet echt regels voor.

    Laatst heb ik bedacht dat ik ook twee of drie hobbies met elkaar kan combineren en zo wandel ik nu in het dichtbij gelegen park een rondje of twee terwijl ik naar de vogels luister, soms met een vriend(in) klets en / of een boek lees. Ik heb er namelijk nog een stuk of zeshonderd ongelezen thuis staan en probeer nu anderhalve boek per week te lezen om deze in een paar jaar allemaal gelezen te krijgen. Het is heerlijk om in de natuur te wandelen en de wind met je haar te voelen spelen, het muisje te horen piepen als je voorbij loopt, het roodborstje te bewonderen en om je dan opeens in een gele boswereld te bevinden – een heel “veld” vol geel speenkruid.

    De sporten die ik nu doe vind ik erg leuk: Fitness, Krav Naga en theatersport (dit naast wandelen, fietsen en zwemmen). Fitness om mijn conditie en spieren weer op te bouwen. Krav naga om me te kunnen verdedigen, maar ook om me meer zelfvertrouwen te geven en last but not least theatersport. Ook al is het niet echt sport, het is wel veel staan en actief dingen uitbeelden en erg leuk om te doen!

    Daarnaast fiets ik dagelijks voornamelijk naar mijn werk, waarmee ik wel een redelijke basisconditie heb. Ook al is mijn conditie door mijn laatste blessure niet zo best, niet alleen door het weinige bewegen, maar ook doordat ik door al dat stilzitten ik juist ook meer ging snoepen, is er nu ook het nodige aangekomen. Ik ben zo blij dat ik door de buurbeweegcoach van Den Haag weer aan het sporten gegaan ben. Top! Echt een aanrader! Daarnaast zeg ik altijd: Let’s walk & talk! Beide goed voor je lijf. Praat je zorgen en problemen van je af en je maakt je lijf ook nog eens lichamelijk moe waardoor je lekkerder slaapt. Het beste anti-depressiemiddel. Het enigste wat je daarvoor nodig hebt is lekkere loopschoenen en een jas en met een glimlach raak je vanzelf met mensen aan de praat.

Bouw, hosting & onderhoud door:
Snowball Ecommerce
Sluiten
Wil jij het werk van de NVA steunen als NVA-lid?

Dat kan al voor 5 euro per maand (60 euro per jaar).

Word nu lid!