Blog van Annelies
Annelies is 22, heeft Asperger en studeert Japans in Duitsland. Voor de NVA schrijft ze over studeren met autisme in het buitenland.
Tranen, van blijdschap. Want zoals eerder al eens gezegd, zo uit ik mijn emoties, ook als ik heel verheugd ben. Wist u dat uit meerdere onderzoeken blijkt, als je eerste traan uit je linkeroog komt dat het verdriet betekent en uit het rechteroog blijdschap? Wellicht dat dit bij mij ook op ‘atypische’ manier werkt want mijn traan kwam als eerste uit mijn linkeroog terwijl ik toch echt heel blij ben. Houd wel altijd het zoutvaatje bij de hand bij zulke onderzoeken.
Waarom tranen? (retorische vraag om de uitleg in te leiden)
Tony Attwood, psycholoog en gespecialiseerd op het gebied van Asperger (heeft o.a. het boek ‘Hulpgids Asperger-syndroom’ geschreven, mijn asperger-bijbel) geeft een aantal lezingen, onder andere in Keulen. Maandenlang heb ik getwijfeld of ik erheen zal gaan, het is vrij duur, drie keer zo duur als het ticket voor het minicongres in Amsterdam dat ik heb bezocht. Het is in Keulen – wat, exclusief onvermijdbare vertragingen (de zogenaamde ‘pünktlichkeit’ van de Duitsers betreft blijkbaar niet hun openbaar vervoer), ongeveer tweeëneenhalf uur met de trein is, vanaf Heidelberg. Alles bij elkaar wordt het een duur, stressvol, tijd- en energierovend avontuur. Maar dit is wellicht wel mijn enige mogelijkheid om Tony Attwood te zien en hopelijk te spreken. Op de laatste avond van de kaartverkoop had mijn vader toch aangeraden wel te gaan. Ik heb het ticket gekocht, de trein geboekt en 16 mei is het zover. Mijn verwachtingen zijn gevaarlijk hoog maar het lukt me niet ze te verlagen. Het is van half tien tot half vijf. Mijn reis begint al om kwart voor zes. Er zijn drie delen, twee koffiepauzes en de lunch is inbegrepen. Ik ga helemaal alleen. Ik ben nog nooit in Keulen geweest, nog nooit bij een grote conferentie. Ik heb het bezoekersaantal gevraagd en dat zal rond de zevenhonderd mensen zijn. Bij belangrijke gebeurtenissen gaat er altijd iets mis bij mij. Vliegtickets vergeten terwijl je al op weg bent naar het vliegveld. Een verlopen paspoort mee naar je praktijk rijexamen of gewoon je hele koffer en tas met laptop, portemonnee en paspoort thuis laten als je met de auto weer terug naar Heidelberg gaat. Ik zou willen dat deze voorbeelden de productie waren van een creatieve geest maar nee het is gewoon wat mij is overkomen.
Meestal verwacht ik het ergste zodat het altijd mee kan vallen, ik noem het mijn pessimistisch optimisme. Helaas is sommig kwaad al geschied maar ik probeer me zo goed mogelijk voor te bereiden. Pak al mijn spullen de avond van tevoren, leg alles klaar wat mee moet, schrijf op wat allemaal op het laatste moment nog moet gebeuren. Gun mijzelf genoeg extra tijd voor vergetelheden, paniek en onvoorziene externe factoren.
Volgende week heb ik ook nog een afspraak bij de studieadviseur van het filosofisch instituut. Ik merk dat deze studie te vrij is en te veel zelfstandigheid vraagt, en dat ik niet weet wat ik moet doen. Ik zal vragen om een ‘Paten’ (een student uit een hoger semester die mij, als vrijwilliger, zal helpen met mijn vragen). Volgende keer meer over Tony Attwood en over mijn pogingen om de filosofievakken op een goede manier te volgen.
In conclusie: een goede voorbereiding is het halve werk, zeker bij autisme. En geef jezelf genoeg tijd voor de andere helft van het werk.
Annelies van der Hout
