Blog van Angela

Angela is 32 jaar, heeft klassiek autisme en een licht verstandelijke beperking. Samen met haar twee cavia’s woont zij begeleid zelfstandig 

Zo, ik ben maar even bij mij in de bibliotheek gaan zitten. Al een paar keer wat geprobeerd op te schrijven, maar in mijn woning lukt het niet. Ik heb weer zoveel onrust in mijn lijf. Sinds ik verhuisd ben heb ik vaak, als ik in mijn huis ben, dat niks lukt. Komt door mijn hoogsensitiviteit – maar daarover meer verderop in dit blogje.

Maar goed, ik ben alweer 2 weken thuis van mijn vakantie in Duitsland. Echt nagenieten was er niet bij, want de week nadat ik terugkwam ben ik ergens 2x proef wezen werken, maar helaas… deze plek was toch niet geschikt voor mij. Ja, dan houdt het op. Voor mijn vakantie ben ik ook ergens anders proef wezen werken en vorige week heb ik nog een gesprek gehad, maar eerlijk gezegd weet ik het niet zo goed.Dat ik op zoek ben, is omdat ik al een paar maanden thuis zit en geen dagbesteding heb voor maandag, dinsdag, donderdag. Op vrijdag heb ik gelukkig wel wat, maar zij zitten verder vol dus dan houdt het op… Een paar jaar geleden zat ik daar ook de hele week. Maar vanwege bezuinigingen van de regering en de veranderingen in de zorg toen – waardoor ik onder de wmo viel en ik geen vervoer meer vergoed kreeg – ben ik weggegaan. Had er 3 maanden later wel spijt van, maar soms gaan dingen zo en ik moet vooruit.Ik ben ook nog 3x verhuisd van dagbesteding. Bij de laatste heb ik het 2 jaar volgehouden terwijl het eigenlijk voor tijdelijk zou zijn, maar nu ben ik daar ook weg… En nu zit ik al sinds maart weer thuis.

Alles bij elkaar tellend wat ik al heb gedaan, incl. de scholen waar ik heb gezeten, kom je op een hele lijst:14x verhuisd (met interne verhuizingen)3x lager onderwijs (gewoon, lom, en zmlk)3x vmbo-scholen 4x banen 4x dagbestedingsplekkenen geweigerd voor mbo i.v.m. geen tijd voor extra ondersteuning

En ik ben pas 32 jaar…

Hoe het komt dat dit zo veel is? Ik denk dat het moeilijk is om voor mij een geschikte plek te vinden omdat ik echt tussen wal en schip val. Kijk naar mijn profiel, daarin zitten grote verschillen. Met taal en praten zit ik op een normaal niveau, van gewone mensen. Maar op sociaal-emotioneel gebied zit ik weer erg laag. En dat het niet in balans is met elkaar, dat maakt het erg moeilijk. Want hierdoor is overvragen en overschatten en de verwachting dat ik meer kan dan wat ik kan soms zo groot, dat ik mezelf voorbij ga lopen en veel te veel doe. En dit gebeurt heel vaak, ook door mijn ouders en familie en zelfs door begeleiding.

Daar komt bij dat ik hoogsensitief ben. Dat is wel een heel bijzondere gave en soms ook fijn, maar niet altijd… omdat niet iedereen het begrijpt…. Ik zal het een beetje uit proberen te leggen hoe het bij mij werkt. Het is een onrustig gevoel. Als ik er last van heb, ben ik onrustig en lukt er niks. Het kan ook dat ik het soms erg koud krijg. En af en toe heb ik een droom als er iets gaat gebeuren. Dat had ik met de aanslag in Apeldoorn ook. Ik zou eigenlijk bij Paleis Het Loo gaan staan, maar een paar dagen van tevoren had ik erover gedroomd dat er iets ging gebeuren toen ik er in mijn droom stond. Toen ben ik met Koninginnedag niet naar De Naald gegaan maar ben ik bij de Grote Kerk gebleven, waar ik al was met iemand anders. Ik voel me er niet schuldig door… hoeft ook niet. Kijk, en we zijn nu ook 9 jaar verder. Het leven gaat ook door… en ik probeer maar vooral te genieten.

Misschien vindt iemand dit herkenbaar of lijkt het alsof mijn leven hopeloos is. Dat is echt niet zo, hoor. Kijk, ik doe gewoon dingen waar ik wél goed in ben en die moet je ook gebruiken. En ik geniet ook van elke dag, want je kan meer dan je denkt…

Groetjes, Angela van Boxtel