Blog van Annelies

Annelies is 22, heeft Asperger en studeert Japans in Duitsland. Voor de NVA schrijft ze over studeren met autisme in het buitenland. 

Geef niet op!

Zeggen ze, als goedbedoeld support; maar ik benoem mijn vertrek van de universiteit niet als opgeven. Alleen maar omdat ik een andere weg insla betekent niet dat ik ben gestopt met lopen.

Mijn droom was om toegelaten te worden op de universiteit van Heidelberg. Dat is gebeurd. Maar maak niet de fout om te denken dat mijn droom eindigde met een diploma. Als ik nu mijn hoofd ter ruste leg en mijn ogen sluit dan droom ik over een autist-vriendelijke wereld. Alle autisten met een hogere levenskwaliteit, meer rust, positiviteit en een stressvrij en gelukkig leven. Als een kind van zes die een wereld vol puppy’s, regenbogen en wereldvrede wil. Ik vraag me af welke van die twee reëler is. Ik ben me er bewust van hoe ik klink, maak je geen zorgen.

Ik heb mij ingeschreven, in Nederland, bij de hbo opleiding Ervaringsdeskundige in de zorg. Ik verstuur dagelijks talloze e-mails op zoek naar een vereiste stageplek voor de bovengenoemde opleiding, want zonder een stageplek mag ik niet beginnen met de studie. Elke ontvangen e-mail tot nu toe bevat een bedankje voor mijn interesse, een afwijzing en af en toe nog een wens voor succes. Volgende week begint het afsluiten van mijn verblijf in Heidelberg. Natuurlijk zal mijn studie-assistent mij bij elke stap begeleiden. Ik moet mijn kamer opzeggen, formulieren invullen en inleveren en mij mentaal voorbereiden op mijn vertrek. Ik kan hiermee omgaan met de gedachte dat ik hier altijd weer terug kan komen. Indien ik dat doe, dan weet ik dat er een bevestigingsmail is na het aanmelden voor de wachtlijst van de studentenwoningen. Dan weet ik dat tijden van bussen alleen maar een suggestieve richtlijn zijn. Dan weet ik dat je op zaterdag de stad moet vermijden. En dan weet ik dat ik dit allemaal kan.

Succesvol studeren is ook een van de redenen waarom ik een voorstander ben voor het ‘labelen’, want als je niet zwart op wit staat, wordt je niet gelezen. Als je echt iets wilt dan kun je het ook, als je tenminste de juiste steunpilaren vindt. Mijn steunpilaren bestonden uit: mijn fantastische, behulpzame, zorgzame studie-assistent aan wie ik echt alles kon vragen en die altijd met mij meeging als ik iets moeilijk vond. De vriendelijke man die mij hielp tijdens het Duits taalexamen met extra tijd en met het aanbieden van zijn kantoor waar ik me kon voorbereiden op het mondeling. De Iraanse vrouw die mij via Facebook een slaapplek aanbood in haar appartement, voor twee weken, op het moment dat ik bijna onder de (al uitgekozen) brug moest slapen, de supportgroep voor mensen met autisme in Frankfurt, mijn autisme online netwerk van Nederlandse vrienden, en de nieuwe vrienden die ik heb gemaakt tijdens mijn verblijf van twee jaar in Heidelberg. En niet te vergeten de studentencoach voor ‘behinderte studenten’ op de universiteit, waar ik in het afsluitende gesprek aan vroeg waarom zij niet meer reclame maakt voor de ondersteuning die de universiteit te bieden heeft aan studenten met autisme. Haar antwoord was dat ze dat met opzet niet deden omdat ze het budget er niet voor hadden. Helaas, want ik kwam meerdere keren mensen tegen die met deze hulp een makkelijker studieverloop gehad zouden hebben.

In conclusie: door hier gewoond, geleefd, beleefd en ervaren te hebben, ben ik enorm gegroeid als persoon, niet in lengte, ondanks dat ik nu wel een veel beter (over)zicht heb op de wereld. Maar ik heb nu het gevoel dat ik verder moet, mij moet verplaatsen naar een ander land om weer verder te kunnen groeien, net zoals je een plant moet verpotten om hem verder te laten groeien.

Dit zal mijn laatste blog zijn, omdat ik niet meer de student ben met autisme die studeert in het buitenland. Ik heb niks bijzonders meer te bieden. Als je nog vragen hebt dan hoor ik het graag en kun je gerust contact met me opnemen.

Valete

Annelies van der Hout 

*parafrasering Voltaire