Blog van Annelies
Annelies is 22, heeft Asperger en studeert Japans in Duitsland. Voor de NVA schrijft ze over studeren met autisme in het buitenland.
Wat hoofdpijn, vermoeidheid en acht uur later loop ik met een overlopende emmer van prikkels in mijn hand het station op. Ik ben eindelijk weer thuis (ouderlijk huis in Nederland). Het helpt enorm om af en toe naar huis te gaan, om weer even op te laden. Ik ben een kleine week thuis en houd mijn internet van mijn mobiel uit, zodat ik geen berichten binnenkrijg, tot ik weer in de trein richting Heidelberg ben. Ik laat soms voor een bepaalde tijd mijn internet uit. Het is me te veel, dat constante communiceren met mensen, het is zo normaal om tegenwoordig continu online te zijn, het gaat zo snel, ik houd het allemaal niet bij. De rust om even niet online te zijn is fantastisch. Soms neem ik één dag vrij, soms is het een heel weekend van stilte.
Afgelopen woensdag ben ik met mijn moeder naar Amsterdam gegaan om de INSAR local community conference (Autisme bij volwassenen: Internationale Wetenschappelijke Inzichten) bij te wonen. De sprekers waren interessant en het was er o zo autist-vriendelijk. Klappen deed je als in gebarentaal, er was een stilteruimte en er was een kleurencodering in verband met contact met andere gasten. Desondanks, miste ik bij deze autisme-conferentie (net als bij het college over autisme wat ik in Heidelberg gevolgd heb), meer ‘autisme’.Ik heb in Heidelberg een lezing van de universiteit over autisme bijgewoond en twee dingen vielen me op. Ten eerste: van de 53 mensen die er waren, waren er welgeteld 3 mannen. Het zou heel goed kunnen dat ik de enige autist was. De rest was hoogstwaarschijnlijk (een) neurotypische medicijnstudent(e). Ten tweede: de lezing werd door een Neurotypische vrouw, aan neurotypische studenten gegeven. Ik heb een mopje voor je: de ene neurotypical legt aan de andere neurotypical uit hoe autisme werkt…
Dat is het, dat is de clue. Ik zou graag hebben gezien dat de betreffende professor haar lezing had gegeven in samenwerking met iemand die ook daadwerkelijk autisme heeft. Waarbij de studenten hun vragen kunnen stellen aan iemand die uit ervaring kan spreken. Er zijn zoveel mensen met autisme zonder werk, waarom ze dan niet voor zulke dingen vragen. Er zijn zoveel meer mogelijkheden om autisten in te zetten voor de maatschappij. Wie kan je beter vertellen hoe autisme werkt dan een autist? Vooral in samenwerking met een neurotypische deskundige/expert, dat is toch het perfecte team.Mensen met autisme kunnen echt van meer betekenis zijn voor de maatschappij maar dan moeten we wel de kans krijgen, geef ons de mogelijkheid te helpen. Voor mij moeten mensen ook een enorm vermogen aan geduld hebben maar je krijgt er ook iets voor terug.
Ik voel me verplicht om een ‘in conclusie’ te doen omdat ik de afgelopen blogs dat ook heb gedaan. Dus ja, in conclusie: vergeet niet om af en toe een pauze te nemen van de wereld en op adem te komen en graag meer autisten als het om autisme gaat.
Annelies van der Hout
