Blog Vrieda: therapie

Een jaar geleden bleek dat ik inderdaad autistisch ben. Dat kwam niet echt als een verrassing, maar toch als een schok. Het was al een hele toer geweest om een adequate diagnose te krijgen.

De GGZ in onze regio hád een goed gespecialiseerd autismeteam, maar dat is helaas opgeheven. Er wordt nu gewerkt in wijkteams, waarin iedereen van alle aandoeningen een beetje weet. Ik ben er nog wel op intakegesprek geweest, zomer 2018. De vragen die mij gesteld werden, gaven me weinig vertrouwen in hun deskundigheid.
(Van andere autisten begreep ik dat het in hún regio wel goed geregeld is, dat daar de GGZ vrij moeiteloos een passende diagnose en behandeling kan geven.)

Dat vertrouwen kreeg ik wel bij de Autismespecialist, waar ze “speciale aandacht (hebben) voor vrouwen met een vermoeden van autisme”. De diagnose verliep inderdaad zeer efficiënt, met veel kennis van zaken. Maar de nieuwe inzichten die de gesprekken bij mij los maakten, moest ik daarna maar in mijn eentje een plek zien te geven. Ook al staat er op hun website: “Uiteraard zullen wij na het traject bij De Autismespecialist advies geven voor de vervolgbehandeling”, kreeg ik die helaas niet.

Aanpassen aan de therapeut

Dus op naar een zelfstandig gevestigde psychiater of psycholoog! Om een keuze te maken, moet je afgaan op hun websites. Autisme wordt soms vermeld, maar je krijgt pas echte informatie over hun specialisaties als je ‘binnen’ bent. Zo koos ik voor een psychologenpraktijk in mijn woonplaats. Aan het eind van de aanmeld- en intakeprocedure van 3 maanden hoorde ik, dat er maar één persoon was met kennis van en ervaring met autisme. En met hem klikte het nu juist niet. Dan maar een behandeling door een prettige, vrouwelijke therapeut die dat niet had.
We zijn vol goede moed begonnen aan de gesprekken, en in het begin had ik er ook echt wat aan. Een verbroken vriendschap, contact met mijn kinderen– dat konden we allemaal goed bespreken. Maar op een gegeven moment kreeg ik door dat ík vooral de gespreksstof aanleverde en geen weerwoord kreeg, alleen echo’s. Het zat er ook niet in dat dat zou veranderen, daarvoor had zij te weinig kennis van autisme. Daarom ben ik gestopt met die behandeling en was ik weer terug bij Af.

Maar ik had er toch wel wat opgestoken. Onder andere dat praattherapie voor mij niet de ideale manier is om verder te komen. Mijn denken slaat dan op hol, ik raak het contact met het hier-en-nu kwijt. Omdat ik al teveel gelezen en nagedacht heb over wat ‘de gemiddelde autist’ denkt, voelt en zegt, ga ik me aanpassen aan de therapeut. Wat wordt er van me verwacht? Ik ga (figuurlijk) op de stoel van de therapeut zitten: waarom vraagt en zegt hij/zij dat, welke methode zit daarachter? Wat kan hij/zij begrijpen en hoe ik het moet formuleren om begrepen te worden?
Ik draai, parallel aan wat er in de realiteit gebeurt, een heel eigen programma mee. Soms lijkt het of ik tijdens het gesprek, boven ons tweeën hang en alles observeer. Mijn lichaam zit hier, maar ik voel helemaal niks.

Lichaamsgerichte therapie

In mijn zoektocht naar een passende therapie om mijn stress en depressie aan te pakken, had ik al eerder gedacht aan een actieve, lichaamsgerichte therapie. Emotioneel lichaamswerk, dat ik in de jaren ’90 heb gevolgd, is mij altijd goed bevallen. Zodra ik beweeg, iets doe of aanraak, dan kan ik ‘mij’ weer voelen – dan voel ik weer dat ik besta.

Zo ook bij PMT: Psycho-Motorische Therapie. Van wat het inhield vormde ik mij een beeld aan de hand van mijn ervaringen met Emotioneel Lichaamswerk. Dus heb ik me maar weer aangemeld bij de GGZ, dit keer met het verzoek om verder te gaan met een lichaamsgerichte therapie en dat PMT mij erg geschikt leek. Het antwoord was: PMT is wel mogelijk bij GGZ, maar dit is altijd in het kader van de gehele behandeling. Op het intakegesprek moet ik wel weer 3 maanden wachten.

Financiering

Van dat passieve afwachten namen mijn stress en depressieve gevoelens toe. Op een dag doorbrak ik dat met het besluit: Actie!, ik moet in beweging komen en zelf contact opnemen met een PMT-therapeut. Dan kan ik uitzoeken of het is wat ik verwacht en of ik er inderdaad iets aan heb. Ik ben begonnen (geen wachttijden!) bij een PMT-therapeute bij mij in de buurt. Ze is een echte vakvrouw en heeft ervaring met andere autisten. De eerste sessie verliep goed en volgens mijn verwachtingen.

Natuurlijk wordt de financiering wel een probleem. Alleen als de GGZ een lichaamsgerichte therapie aanbiedt, wordt het vergoed door de zorgverzekering. Dus moet ik het nu zelf betalen. Dat is dan maar zo. Dit jaar kan ik een aantal sessies doen en volgend jaar via een Aanvullende verzekering de helft vergoed krijgen van max. 10 behandelingen.
Wie weet is de GGZ dan zo ver, dat ik daar verder kan gaan.